Mehmet Şepitçi ile Sam amcanın hikayesini İzmir Temmuz sıcağında bunalırken Seferihisar Akarca’da evinin bahçesinde ağaçların gölgesinde, Sam amcanın mezarı başında gerçekleştirdik.
Öncelikle sizin hikayenizi dinlemek istiyorum. Kendinizi kısaca nasıl anlatırsınız?
1958 doğumluyum. Ispartalı bir ailenin çocuğuyum. Benim doğum yerim Çankırı. Ankara Gazi Üniversitesi mezunuyum. 32 sene Ankara’da yaşadım. Ailemle 2001 yılında İzmir Göztepe’ye yerleştik. Daha sonra Seferihisar’da yaşama kararı aldık. Hala Seferihisar’da yaşıyorum.
Kediniz Sam ile yollarınız nasıl kesişti?
İzmir Susuzdede de yaşadığımız günlerdi. 15 günlükken evimizin yakınında annesi ölmüş sokakta kalmış bebek bir kedi bulduk. Gözleri menekşe hardal rengi tüyleri olan çok güzel bir kediydi. Kuyruğu çok dikkat çekiyordu. Kendi büyüklüğü kadar tilki kuyruğu gibi güzel bir kuyruğu hemen dikkat çekiyordu. Onu görür görmez yollarımızın kesiştiğini anladım. Sahiplendik. Adını Sam koyduk. Ben ona Sam amca diyordum. 16 yıl yanımızdan hiç ayırmadık. Evi çok seviyordu. Evin dışına pek çıkmıyordu. Seferihisar’a yerleşince bahçeli bir ev olduğu için farklı bir kedi oldu. Evin dışına çıkmaya başladı. Uzun saatler gelmeyince merak edip onu aramaya çıkıyorduk. Sonra kendi geliyordu. Bahçemize kendi dışında hiçbir kedinin yanaşmasına izin vermezdi. Yan komşumuz kedi’den korkuyormuş. Biz taşınınca çok rahat ettiğini söyledi. Sam amca sayesinde onların bahçesine de kediler uğramaz olmuştu. Onu çiftleştirmek için güzel kediler bulduk süsledik yanına getirdik. Karşıdan baktı, yanına bile gitmedi. Ben de onu kısırlaştırdım.
Kedisi Sam amcanın ölümünden büyük üzüntü yaşadığını belirterek sözlerine şöyle devam etti.
Şu an yattığı köşe bahçede en sevdiği köşeydi. Birisinden saklanmak istediğinde de oraya giderdi. Onun anısına başucuna ıhlamur ağacı diktim. 16 yaşında olmasına rağmen çok sağlıklı bir kediydi. Daha yaşar diye tahmin ediyordum. Fakat böbrek yetmezliği teşhisi kondu. Son günlerinde veteriner uyutalım dedi, kabul etmedim. Evdeki son gecesi dolabın altına girdi. Ölümünü bana göstermek istemiyordu. Gece saat başı onu kontrol ettim. Her gittiğimde nefes alışları daha hafif oluyordu. Gece saat 3 gibi en son baktığımda artık melek olmuştu. Çok üzüldüm. Sabah onu ellerimle gömdüm ama çok etkilendim.
Seferihisar sakinliği onay almış şehir.. Seferihisar’da yaşamak nasıl?
Türkiye’nin ilk sakin şehri Seferihisar. Seferihisar’da yaşadığım için mutluyum. Temiz bir havası ve doğal güzellikleri var. Üzülerek söylüyorum Seferihisar yavaş şehir olmaktan çıkıyor. Çok fazla göç aldı. Kuşadası gibi olma yolunda ilerliyor. Bizler bu kadar şehirleşmesini istemiyoruz. Betonlaşma ve büyük otellerle sakinliği bozmalarının mantığını anlamış değilim. Güzelliğinin olduğu gibi korunmasını istiyoruz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder